Leven met onzekerheid

In mijn tienerjaren voelde ik me altijd best wel onzeker. Ik liet het echter nooit echt merken. De onzekerheid nam eigenlijk alleen maar toe naarmate ik naar het MBO ging. De mensen om me heen begonnen zichzelf steeds verder te ontwikkelen. Ze hadden bijvoorbeeld al een vriendje en zagen er volwassen uit. Daarom had ik altijd het gevoel alsof ik een beetje achter bleef.

Alternatief

Ik kleedde me altijd erg alternatief. Denk hierbij aan wijde broeken, oversized vesten en band shirts van mijn favoriete bands op dat moment. En dit alles in de kleur zwart. Ik kreeg namen naar mijn hoofd geslingerd zoals “vieze Gothic” of “lelijke skater” met de nodige scheldwoorden ertussen. En tja, daar moest ik het dan mee doen. Ik besteedde hier echter nooit aandacht aan. Ik vond het leuk om me anders te kleden. Ik wilde niet zijn zoals de rest, nooit niet. En nu ik op die periode terugkijk ben ik alleen maar trots op mezelf – ik durfde tenminste mezelf te zijn!

Make-up

Op de middelbare school besloten veel meiden om op een bepaalde leeftijd make-up te gaan dragen. Ik vond het maar niks, en gelukkig droegen mijn vriendinnen ook niks of alleen maar een beetje mascara. Ik had, en heb nog steeds, een hele bleke huidkleur. Er werd vaak aan me gevraagd of ik ziek was, tot vervelens toe. Waarom vroegen ze nooit aan de mensen met de verkeerde kleur foundation of zij ziek waren? Ik kan me namelijk nog heel goed herinneren dat ik wel wat oranje hoofdjes voorbij heb zien lopen op mijn middelbare school…

Op mijn eerste MBO opleiding, droeg vrijwel iedereen make-up en was ik daarmee het buitenbeentje. Het voelde voor mij een beetje als tijdverspilling – ik lag veel liever een kwartier of een half uur langer in mijn bed. Ik werd daar nooit raar op aangekeken overigens – ik kon het gewoon niet zo heel goed vinden met het merendeel van mijn klasgenoten. Ik denk dat dit mede kwam omdat ze vooral bezig waren met jongens. Ik voelde alsof ik daar zowel mentaal als lichamelijk nog helemaal niet klaar voor was.

Blij met mijn lichaam

Naarmate ik ouder werd, begon ik mijn lichaam steeds meer te waarderen. Ik was slank, voelde me sterker dan ooit dankzij het sporten en klein zijn is helemaal zo erg nog niet! Op dit punt in mijn leven, ben ik nog herstellende van een buikoperatie en moet ik nog heel wat aansterken. Ik voel me nog erg slap maar wanneer ik eindelijk weer mag gaan sporten, wil ik er ook zeker weer voor gaan!

Plastische Chirurgie

Natuurlijk kun je altijd overwegen om plastische chirurgie te ondergaan indien je écht niet tevreden bent over je lichaam. Ik denk dat de meest voorkomende behandelingen op mijn leeftijd toch wel een borstvergroting of anders injectables zullen zijn. Zelf heb ik hier nooit serieus over nagedacht. Natuurlijk kwam ik op een gegeven moment op zo’n leeftijd dat ik wel een cupmaat meer wilde hebben. Want als ik me vergeleek met mijn vriendinnen, voelde ik me niet echt gezegend. Maar ik denk persoonlijk dat dit ook niet zo raar is. Dat iedereen wel op een bepaald punt in zijn of haar leven over plastische chirurgie nadenkt – al is het maar het weghalen van bijvoorbeeld een litteken.

En over littekens gesproken – als die verschillende sneden in mijn buik nog enige littekens gaan overlaten, ga ik me daar heus niet voor schamen. Sterker nog – ik zal er alleen maar trots op zijn!

Heb jij enige onzekerheden?