Linkin Park: door de jaren heen
Al langer dan 10 jaar luister ik naar Linkin Park. Iedere keer weer, blèrde ik mee met de nummers. Maar afgelopen vrijdag, luisterde ik in stilte naar Linkin Park – huilend. Het nieuws raakte mij hard. Mijn hart leek wel even stil te staan voor een moment – Chester Bennington (41) pleegt zelfmoord.
Zelf lees ik eigenlijk bijna nooit het nieuws, alhoewel ik het wel interessant vind om bij te houden. Meestal hoor ik het nieuws van andere mensen. Zo stuurde mijn moeder me een berichtje – “Hee, heb je gelezen dat de zanger van Linkin Park zelfmoord heeft gepleegd? Ik schrok er gewoon van.” Ze wist natuurlijk dat Linkin Park één van mijn favoriete bands is. Ze heeft volgens mij, toen ik nog thuis woonde, ook vaak genoeg mee kunnen genieten met de muziek, hehe.
Het eerste wat ik deed was Chester Bennington Googlen – het internet stond er werkelijk waar vol van. Het is haast onwerkelijk om te lezen over zijn depressies, over hoe hij misbruikt was toen hij nog een kind was en nog vele andere dingen. Je weet gewoon niet wat er in iemand zijn/haar hoofd omgaat – ook al doet diegene zich nog zo vrolijk voor.
Chester was één van mijn grootste idolen tijdens mijn tienerjaren. Ik vond zijn stem geweldig en wilde dezelfde vlammen tattoos hebben die hij ook op zijn polsen had. Ook mijn kamer hing vol met posters van Linkin Park. Mijn agenda’s waren volgeplakt met plaatjes van bands, waaronder ook Linkin Park. Ook schreef ik hele songteksten in mijn agenda’s tijdens de les als ik weer eens geen zin had om op te letten (sorry leerkrachten). Ik leefde een beetje in mijn eigen wereldje en niks was belangrijker dan muziek.
Al die keren dat ik mijn gitaar zo vreemd moest stemmen, omdat ik anders niet goed met nummers van Linkin Park mee kon spelen. Het was even een rot klusje, maar als ik het eenmaal gedaan had, en ik speelde mee met bijvoorbeeld ‘From the Inside’, voelde het zo tof.
Ik wist niet dat het zo pijnlijk zou voelen als één van je grootste idolen er ineens niet meer is. Dat hij zo’n zware depressie had, dat hij er niet meer tegen kon en daardoor werd meegenomen. Het voelt zo naar, zo onwerkelijk. Wetend dat luisteren naar Linkin Park nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik heb zoveel spijt dat ik niet naar hun concert ben geweest afgelopen maand omdat “de datum niet goed uitkwam” – #&$%.
Who cares if one more light goes out? Well I do.
Rust zacht, Chester Bennington ♥
3 Comments
Vanessa
July 24, 2017 at 11:34 am
Hybrid Theory was één van de eerste cd’s die ik in mijn bezit had als elfjarige en Linkin Park is door de jaren heen één van mijn go-to bands geweest als ik in een bepaalde mood was. Dat de stem die mij zo veel heeft laten voelen en helpen verwerken er niet me is, was ook voor mij echt een droevig moment 🙁 Gelukkig is muziek onsterfelijk, maar damn, miljoenen mensen die naar je muziek luisteren en dan in het echte leven toch niemand vinden die luistert en helpt om je erdoor te sleuren … Heel treurig!
saartje
August 20, 2017 at 1:24 am
Zelf ben ik ook een mega fan al een eeuwigheid en ook hier kwam het nieuws hard aan en men zoon speelt nu gitaar en speelt ook hun nummers, het fan zijn is doorgegeven, het klinkt nu soms zo triest! Hij wordt gemist en inderdaad zoveel fans maar niemand om je echt te helpen met je demonen zo vreselijk intriest! dank voor je mooie artikel
Martine
August 21, 2017 at 12:27 pm
Het was echt hevig nieuws om te horen, wist helemaal niet dat het zo’n impact had op jou <3
Je hebt wel een heel mooi artikel geschreven in zijn nagedachtenis 🙂