Linkin Park: door de jaren heen

Al langer dan 10 jaar luister ik naar Linkin Park. Iedere keer weer, blèrde ik mee met de nummers. Maar afgelopen vrijdag, luisterde ik in stilte naar Linkin Park – huilend. Het nieuws raakte mij hard. Mijn hart leek wel even stil te staan voor een moment – Chester Bennington (41) pleegt zelfmoord.

Zelf lees ik eigenlijk bijna nooit het nieuws, alhoewel ik het wel interessant vind om bij te houden. Meestal hoor ik het nieuws van andere mensen. Zo stuurde mijn moeder me een berichtje – “Hee, heb je gelezen dat de zanger van Linkin Park zelfmoord heeft gepleegd? Ik schrok er gewoon van.” Ze wist natuurlijk dat Linkin Park één van mijn favoriete bands is. Ze heeft volgens mij, toen ik nog thuis woonde, ook vaak genoeg mee kunnen genieten met de muziek, hehe.

Het eerste wat ik deed was Chester Bennington Googlen – het internet stond er werkelijk waar vol van. Het is haast onwerkelijk om te lezen over zijn depressies, over hoe hij misbruikt was toen hij nog een kind was en nog vele andere dingen. Je weet gewoon niet wat er in iemand zijn/haar hoofd omgaat – ook al doet diegene zich nog zo vrolijk voor.

Chester was één van mijn grootste idolen tijdens mijn tienerjaren. Ik vond zijn stem geweldig en wilde dezelfde vlammen tattoos hebben die hij ook op zijn polsen had. Ook mijn kamer hing vol met posters van Linkin Park. Mijn agenda’s waren volgeplakt met plaatjes van bands, waaronder ook Linkin Park. Ook schreef ik hele songteksten in mijn agenda’s tijdens de les als ik weer eens geen zin had om op te letten (sorry leerkrachten). Ik leefde een beetje in mijn eigen wereldje en niks was belangrijker dan muziek.

Al die keren dat ik mijn gitaar zo vreemd moest stemmen, omdat ik anders niet goed met nummers van Linkin Park mee kon spelen. Het was even een rot klusje, maar als ik het eenmaal gedaan had, en ik speelde mee met bijvoorbeeld ‘From the Inside’, voelde het zo tof.

Ik wist niet dat het zo pijnlijk zou voelen als één van je grootste idolen er ineens niet meer is. Dat hij zo’n zware depressie had, dat hij er niet meer tegen kon en daardoor werd meegenomen. Het voelt zo naar, zo onwerkelijk. Wetend dat luisteren naar Linkin Park nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik heb zoveel spijt dat ik niet naar hun concert ben geweest afgelopen maand omdat “de datum niet goed uitkwam” – #&$%.

Who cares if one more light goes out? Well I do.

Rust zacht, Chester Bennington ♥

Bron foto’s: 1, 2