Dag van de operatie

Op 24 september was het zover – de dag van de operatie. Ik liet het maar een beetje over me heenkomen, maar aan de andere kant was ik ook super nerveus. De nacht voor de operatie had ik amper geslapen, zo zenuwachtig was ik. Op de dag zelf, moest ik me om 8 uur ‘s ochtends melden. Natuurlijk was ik iets vroeger want ja, je kunt echt niet te laat komen voor zoiets belangrijks.

Om 8 uur lag ik zo goed en wel in speciale OK kleding in mijn ziekenhuisbedje. Er werd een hele vragenlijst met me doorgenomen en ik kreeg te horen dat ik om half 11 geopereerd zou worden, dus dat duurde nog wel even. Gelukkig was Dennis bij me en had ik daardoor nog wat aanspraak.

Rond een uur of half 10 moest ik een aantal pillen innemen, waarvan er eentje een zware pijnstiller was. Ik voelde me na het innemen van de pillen al snel moe worden. Achteraf bleek dat door die zware pijnstiller te komen. Het voordeel hiervan was wel dat ik best rustig naar de OK ging.

Naar de operatiekamer

Toen ik uiteindelijk naar de OK werd gereden, moest ik nog even afscheid nemen van Dennis. Dit ging allemaal zo snel en voor ik het wist werd ik door de deuren heengereden en stonden er een aantal mensen om me heen om me klaar te maken voor de operatie. Zo kreeg ik een prik in mijn hand voor het infuus en een lekkere, warme deken. Ook werd er een markering op mijn lichaam gezet waar het wondergezwel zich bevond.

Na ongeveer een kwartier/ half uur (ik had niet echt besef meer van tijd), werd ik naar de OK gereden. Daar werd ik van mijn bed overgeplaatst naar de operatietafel waar er aan me gevraagd werd waar ik op dat moment het liefste zou willen zijn. Ik antwoordde dat ik het liefst thuis zou willen zijn, lekker aan het gamen op de bank. De man die het aan me vroeg zei tegen me, dat ik maar moest laten weten welk level ik gehaald had op het moment dat ik wakker zou worden.

Tegelijkertijd voelde ik een tintelend gevoel door mijn arm stromen en voordat ik het wist, werd ik vier uur later wakker op de uitslaapkamer met vier grote pleisters verspreid over mijn buik.

Wakker worden op de uitslaapkamer

Ik besefte niet goed op de uitslaapkamer dat er op een gegeven moment tegen me gepraat werd. Ik kon m’n ogen amper open houden of ik werd alweer weggereden – terug naar de plek waar ik die ochtend in bed moest kruipen. Ik kan me herinneren dat Dennis en mijn moeder toen even op bezoek waren geweest, maar ik heb geen idee wat ze gezegd of gedaan hebben. Ik was op dat moment helemaal in tranen – ik was zo ontzettend moe nog en alles deed zeer.

Rond een uur of half 5 was ik eindelijk wakker genoeg om een beschuitje met jam te eten. De dokter kwam toen ook nog even langs om zowel goed als slecht nieuws te brengen. Het slechte nieuws was dat ik niet één, maar twee wondergezwellen in mijn lichaam had – op iedere eierstok één. De linker wat een stuk groter dan de rechter. Het goede nieuws was dat hij ze beide weg heeft kunnen halen en dat ik mijn beide eierstokken nog heb. De kans is alleen groot dat ze weer terug kunnen gaan groeien, omdat hij mijn eierstokken niet verwijderd heeft in verband met een kinderwens in de toekomst. Verder krijg ik meer over de operatie te horen op 11 oktober, wanneer ik op controle moet komen.

Naar huis toe?

Ook vertelde hij dat ik diezelfde middag nog terug naar huis toe mocht, maar – hoe kwam ik in godsnaam dat bed uit?! Ik voelde me gebroken – ik kon geen kant op en ik kreeg een enorme pijnscheut in mijn zij. Ik kreeg hiervoor wat extra paracetamol en voor ik het wist, stonden om 5 uur Dennis en mijn moeder weer naast mijn bed – ik mocht mee naar huis.

De zuster heeft me heel goed geholpen met aankleden en om uit bed te komen. Vervolgens werd ik door Dennis en mijn moeder met een rolstoel naar de auto gereden. Met veel pijn en moeite moest ik die rolstoel uit en overgeplaatst worden in de auto. Het was even een gedoe, maar ze hadden me goed weten te ondersteunen.

Die avond en nacht verbleven we nog bij mijn ouders thuis voor het geval dat ik op stijl en sprong terug naar het ziekenhuis moest i.v.m. eventuele bloedingen (zij wonen een stuk dichterbij). Het was een heel gedoe om de trap op te komen want ik kon amper lopen en al helemaal mijn benen niet optillen. Maar ik moest naar boven, naar bed toe. Dennis had me ondersteund door me onder mijn oksels naar boven te hijsen – tree voor tree. Het deed ontzettend veel pijn, maar het was uiteindelijk gelukt.

Gelukkig heb ik die avond geen bloedingen meer gehad en ben ik, dankzij een zware pijnstiller, de nacht goed doorgekomen.

Ben jij weleens volledig onder narcose geweest?