Bloedzusters – Jackson Pearce

Scarlett March leeft om te jagen op de Fenris: de weerwolven die haar hebben verwond bij een aanval op haar zus Rosie. Gewapend met een vlijmscherp hakmes en een bloedrode mantel is Scarlett een expert in het lokken en doden van weerwolven. Ze is vastberaden andere jonge meisjes te beschermen tegen een angstaanjagende dood, en ze zal niet rusten voordat elke wolf gedood is.

Rosie March voelt dat de ooit zo hechte band met haar zus langzaam veranderd. Ze zet de klopjacht met haar zus voort, maar eigenlijk droomt ze van een leven zonder weerwolven. Ze voelt steeds meer voor de enige vriend van Scarlett: Silas, de jongen uit het bos, die dodelijk is met zijn bijl. Maar verraad ze door de liefde voor Silas haar zus en haar idealen niet?

Scarlett verloor haar rechteroog tijdens het vechten met een Fenris, een zeer gevaarlijke weerwolf. Hij verscheen namelijk ineens aan de deur van hun grootmoeders huis toen de meisjes, Scarlett en Rosie, nog jong waren. Oma March was geen partij voor de weerwolf, dus Scarlett stortte zich op het monster om haar oma en Rosie te redden.

De Fenris zijn er op uit om jonge meiden te vermoorden, maar wanneer Scarlett achttien jaar is geworden, hervind ze haar passie: het opsporen en doden van de Fenris. Met haar rode mantel en hakmes verkend ze de straten, op zoek naar Fenris. De zestienjarige Rosie daarentegen kan er ook wat van met haar dolken. Zij speelt dan ook vaak als lokaas, omdat ze een stuk verleidelijker over komt dan haar zus.

Ook Silas, hun oude buurjongen, komt weer opdagen. Hij jaagde vroeger met Scarlett op de weerwolven. Rosie krijgt gevoelens voor Silas en heeft erg de drang om de ‘normale’ wereld te verkennen, terwijl Scarlett dat totaal niet ziet zitten. Blijven de zussen vechten voor elkaar leven, of gaan ze ieder hun eigen weg?

Om heel eerlijk te zijn irriteerde ik me een beetje aan de personages. Scarlett was egoïstisch, ze dacht alleen maar aan jagen op de Fenris (de weerwolven) en vond het niet kunnen dat Rosie andere activiteiten deed naast jagen. Rosie daarentegen was naïef en dacht niet echt na over de dingen die zouden kunnen gebeuren als ze bijvoorbeeld in haar eentje op stap ging. Als ik een favoriete personage moest kiezen, dan zou het toch wel Silas zijn. In mijn ogen leek hij de enige die echt wist wat hij aan het doen was.

Het leuke aan dit boek vond ik toch wel dat er eens een keer geen liefdesdriehoek in dit boek voorkomt. Al wil ze het niet toegeven, Rosie heeft toch zeker wel een grote crush op Silas en Scarlett die denkt niet eens na over de liefde. Dus ja, dit is weer eens een keer wat anders dan in andere YA boeken!

Verder kon ik eerst niet goed door dit boek heenkomen. Ik had erg veel moeite om dit boek weer op te pakken, vandaar dat het ook zo lang duurde voordat ik het uiteindelijk uit had. Gelukkig wist het verhaal me wel weer te boeien naarmate ik dichter bij het einde kwam. Vanaf dat moment kwam er weer meer spanning in het verhaal en wilde ik ook echt wel weten hoe het af zou lopen.

De link naar Roodkapje was overigens wel ver te zoeken. Natuurlijk zaten er weerwolven in dit boek, droeg Scarlett tijdens het jagen een rode mantel en kwamen er wat dingen in terug die naar hun oma verwezen. Maar verder – nah, niet echt een super leuke hervertelling als je het mij vraagt.

Titel: Bloedzusters | Originele titel: Sisters Red | Series: Fairytale Retellings #1 | Auteur: Jackson Pearce | Uitgeverij: Moon Uitgevers | Genre: Fairytale retelling, Young-Adult, Fantasy | Pagina’s: 336 | ISBN: 9789048817207 | Waardering: ★★★☆&#9734